​Ik had hem uitgebreid gepoetst, onze kleine Finn. Twee dagen later zie ik hem in de paddock liggen, van top tot teen in de bruine vlekken. Fijn, zo’n palomino!

In mijn hoofd maakte ik er een verhaal van: “Wat ben je toch een wilde pony, trekt zich nergens iets van aan, je laat jezelf niet betuttelen!”

Een onschuldig grapje natuurlijk, maar er komt wel in naar boven hoe ik hem zie: wild, onafhankelijk, stoer. Maar hoe ik hem zie, is niet per se wie Finn is. Dat zijn twee verschillende dingen.

Je kijkt altijd door je eigen bril, niet door die van je paard. En dat kan de verbinding met je paard maken of breken. Dan is het ineens een stuk minder onschuldig.

Hoe dat precies zit, vertel ik in deze aflevering van de Two Happy Athletes Podcast.

Heel veel luisterplezier!