Next level

Je kunt je voorstellen dat de verwachtingen hoog gespannen waren. Karen vroeg aan het begin van de clinic waar we graag hulp bij wilden. Voor mij was dat op zoek gaan naar het next level. Ik ben heel blij met waar we nu staan, en nu is het tijd om een volgende stap te maken: meer gedragenheid, meer souplesse en meer verzameling. Maar, heel belangrijk, wél met happy vibes: op een manier waarbij Elize zich steeds sterker en beter voelt over zichzelf, en we samen vooral heel veel plezier hebben.

Nadat de eerste dag vooral de nadruk lag op ‘comfortable transportation’ en zorgen voor een fijne basishouding in de arbeidsgangen (check!), was het de tweede dag tijd om die volgende stap te gaan zetten. En wat werden we daarin uitgedaagd! We kregen een oefening voorgeschoteld die fysiek gezien misschien niet zo moeilijk is, maar waar Elize mentaal en emotioneel moeite mee had. En ook voor mij was het een nieuwe oefening, dus dan is het even zoeken naar wat precies de bedoeling is, én natuurlijk hoe ik dat vervolgens voor elkaar zou kunnen krijgen.

Uit de comfortzone… help!

Je kunt wel zeggen dat we behoorlijk onze comfortzone werden getrokken. Hoe gingen we deze puzzel oplossen? Wat zeg ik… waar waren de puzzelstukjes? En hoe kon ik ervoor zorgen dat ze ook in elkaar zouden vallen?

Ik voelde me er eerlijk gezegd niet zo lekker bij. Logisch ook. Want dat is wat er gebeurt, als je buiten je comfort zone gaat. Het heet niet voor niks comfortzone… daarbuiten, is het dus NIET comfortabel.

Niet comfortabel met de opdracht. Onzeker over of het wel gaat lukken of niet. Dingen die in je comfort zone vanzelfsprekend lijken, zijn buiten je comfort zone ineens niet meer zo zeker. Je verliest onderweg misschien ingrediënten. Je moet misschien tijdelijk even iets van die ingrediënten opgeven om weer een stap te kunnen zetten. Ingrediënten als ontspanning, connectie, zelfvertrouwen, communicatie…

Emotionele spanning

Ook Elize en ik kregen het voor onze kiezen daar buiten de comfortzone. De emotionele spanning bij Elize bouwde zich langzaam op, en ondanks dat er aan Elize nog weinig te zien was, was het absoluut wél te voelen. Ze werd onzeker en onrustig. Ze had duidelijk nog niet het vertrouwen dat ze dit kon. Ook merkte ik dat ik aan mezelf begon te twijfelen… kon ik dit wel van Elize vragen? Moest ik niet eerst iets anders doen, zodat we ons beter zouden voelen? En wat moest dat dan zijn? Waar waren de happy vibes die ik me toch echt als doel had gesteld?

Ondertussen begon de emotionele spanning ook fysiek zichtbaar te worden. Steeds als ik haar de ‘moeilijke’ vraag stelde, reageerde Elize als een soort bommetje. Ze sprong omhoog, stampte met haar voorbenen. En hoewel het er erg grappig uit moet hebben gezien, kon ik de onmacht van Elize voelen. Ze wilde zo graag, maar volgens haar vroeg ik echt iets onmogelijks. Hoe kon ik haar laten zien dat het wel kon? Dat het ok was? Dat het helemaal niet zo ingewikkeld was als dat zij dacht?

De weg terug naar je comfortzone is waar je groeit

Buiten de comfortzone schuurt het, dat is duidelijk. Maar is dat dan waar de magic happens? Nee. Ik denk van niet. Het is pas de opmaat naar magic. De werkelijke groei zit in het weer terugkeren naar je comfortzone. In het terugvinden van de ontspanning, in het herstellen van het vertrouwen, in het elkaar weer ontmoeten in een connectie. Dat is ook waar het échte werk in zit.

Natuurlijk was in dit hele verhaal Karen er om ons te begeleiden en elkaar weer te vinden. Zo sloten we de sessie af met een lekker voorwaartse galop… en die was nog best even lastig te vinden! Dat was alvast een eerste fysieke stap richting herstel én een emotionele stap voor Elize om ook weer het vertrouwen in zichzelf terug te vinden.

Een tweede en ook emotionele stap, was een sessie met just the two of us, samen spelend in de bak, in vrijheid. Even geen moeilijke opdrachten, maar vooral de focus op plezier, samen zijn. Even de energie laten stromen en genieten van onze partnership. Datgene opzoeken waar wij ons allebei lekker bij voelen en waar we blij van worden. In de dagen erna, lag de focus op het verder herstellen, maar dan weer met wat moeilijkere opdrachten in de mix. Daarin konden we onze communicatie weer verder op elkaar afstemmen, en vonden we ook mentaal onze comfortzone weer terug.

Uiteindelijk was de laatste sessie er een met weer hele fijne stukken, waarin de ontspanning, het vertrouwen en de connectie er weer waren. Yes!

6 tips om je op weg te helpen

Mooi verhaal, maar makkelijk was het niet. Het was moeilijk! Daarom hier een paar tips om mee te nemen als je samen met je paard buiten jullie comfortzone treedt:

1) Buiten de comfortzone is het rommelig, onoverzichtelijk en onzeker. En dat is ok! Het is ok om onderweg misschien wat dingen te verliezen. Het is ok om fouten te maken. Het is ok om je oncomfortabel te voelen. It’s part of the plan. Het is zoals dit plaatje:

Gelijk helder he?

2) Weet waar je comfortzone begint en ophoudt. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor je paard. En dat kunnen twee hele verschillende dingen zijn! Wat voor jou nog heel comfortabel kan voelen, kan voor je paard al enorm oncomfortabel zijn, en andersom. Respecteer jullie grenzen hierin.

3) Maak een bewuste keuze om buiten je comfortzone treden. Het hoeft niet iedere dag, je hoeft jezelf en je paard niet iedere keer te pushen om weer een stap te zetten. Doe het alleen als je voelt dat je het kan dragen. En wees je ook bewust van hoe groot de stap buiten je comfortzone is. Een klein stapje is óók een stap.

4) Stop niet bij ‘we waren buiten onze comfortzone’, maar stop de meeste aandacht en tijd in het weer terugkeren naar je comfortzone. Dát is waar je echt kan groeien. Hoe meer je dit oefent, hoe makkelijker het wordt om te herstellen.

5) Zorg voor goede begeleiding, die ervoor zorgt dat je altijd weer terug kan keren naar je comfortzone. Bespreek wanneer het voor jou of je paard oncomfortabel wordt, wat er mis gaat en hoe dat voelt, ook al is dat een beetje ongemakkelijk. Vraag daar hulp bij, dan weet ik zeker dat je samen de puzzel op kan lossen!

6) Blijf trouw aan jezelf en aan je paard. Elize liet niet zozeer liet zien wat er speelde, maar liet het mij wel voelen. Blijf daarom intunen op je gevoel, en blijf luisteren naar wat je paard je vertelt.