fbpx
Tijd maken voor je paard - En voor jezelf

Niemand kan tegen kritiek – zeker ruiters niet

14 mrt 20194 reacties

Laatst had ik een gesprek met een stalgenootje. Ze vertelde dat ze in het bos tijdens een wandeling een amazone met haar paard tegen was gekomen. Het paard had de hals sterk gebogen, er stond enorm veel druk op de teugels en het zag er allemaal heel onvriendelijk en vervelend uit.

Zo kwam de vraag naar boven: wat doe je als je iemand ziet die haar paard in jouw ogen slecht behandelt? Hoe kun je daar iets aan doen?

In de actie! …. Of niks doen?

Ze kon het niet aanzien en wilde er iets aan doen. Ze kwam in actie! Ze vroeg de amazone: “Waarom heeft je paard zijn hals zo gebogen?” “Dat is een oefening” antwoordde de amazone. Dat veranderde niet zoveel aan de situatie, dus zei ze: “Het ziet er niet zo fijn uit.” Het resultaat was dat de amazone enorm boos op haar werd en wegreed. Mijn stalgenootje bleef teleurgesteld achter. Machteloos ook, ze had het paard niet kunnen helpen.

“Ik vond het zo zielig voor het paard, mijn hart brak” vertelde ze. Ik had wel met haar te doen. Ik zou me ook machteloos voelen. Tegelijkertijd is het voor mij als Ruitercoach enorm interessant… want wat is de werkelijke vraag? Wat maakt dat je er iets aan wilt doen? Omdat je een rechtvaardigheidsgevoel hebt, of omdat je het paard wil helpen? En wat ging er mis?

Als je jezelf de vraag stelt: heb je op deze manier het paard geholpen? Dan moet het antwoord ‘nee’ zijn. Het paard is er niet mee geholpen, het enige wat je bereikt hebt, is ruzie met de amazone. Voor het paard is er niets veranderd.

Moet je dan niks doen? Nee, want ook daarmee is het paard niet geholpen, want met niks doen verandert er ook niks. Ik denk dat we dit allemaal wel eens hebben meegemaakt. Dat je óf je mond hebt opengetrokken en alleen maar negativiteit weer terug kreeg, óf dat je toch maar niks hebt gezegd, omdat je weet dat het toch niets uithaalt… en in beide gevallen is het enige resultaat een knoop in je maag.

Energie met een oordeel

Dat het niets uithaalt, komt omdat je je oordeel (onbewust) al klaar hebt. Dat betekent dat je al een mening hebt gevormd: je hebt niet alleen de situatie geobserveerd, je vindt er ook iets van. En in die mening komt de amazone er niet zo goed vanaf… in jouw ogen is zij al ‘slecht’. Dat maakt dat de energie die je hebt bij wat je zegt, of het nu een sneer of een open vraag is, óók dat oordeel draagt. En dat voelt de ander onherroepelijk.

Dan wordt zelfs een vraag een vorm van kritiek. En heel eerlijk: niemand kan tegen kritiek (niet te verwarren met positieve feedback!), zeker ruiters niet. Wij ruiters hebben namelijk één ding wat heilig is in ons leven, en dat is ons paard. Kom niet aan ons paard, want dan kom je aan ons. Ja toch.

Als er dan iemand zo ‘wijs’ is om ons te vertellen dat we zélf ons paard iets aandoen, dan doet dat pijn! Zeker als we ergens nog de onzekerheid voelen over wat we nu eigenlijk aan het doen zijn. Wat ook helemaal niet raar is, want zo makkelijk is het allemaal nog niet! Als je zelf wel eens kritiek hebt gehad, heb je vast óók wel eens gedacht: kun je het zelf beter dan? Ik in elk geval wel 😉

3 redenen waarom kritiek niet werkt

1) Kritiek inspireert niet
Kritiek focust op het negatieve en niet op het positieve: wat gaat er mis versus wat gaat er goed. Wat ons écht inspireert, zijn voorbeelden van hoe het wél moet. Hoe het wél kan. Inspiratie zet aan tot actie en brengt daarmee verandering. Juist de focus op het negatieve hebben, haalt alle inspiratie weg en laat ons achter met een leeg en vervelend gevoel.

2) Kritiek ontstaat uit ongelijkwaardigheid
Met kritiek vertel je op een diepere laag van communicatie tegen de ander: jij doet het minder goed, of jij weet het minder goed dan ik. En dat wordt al snel: ik ben meer waard dan jij. Dan moet de ander zichzelf wel verdedigen, weerstand bieden of rebelleren om zijn eigen waarde te behouden.

3) Met kritiek geef je je kracht weg
Gek genoeg geef je door kritiek te geven, je kracht weg. Je verwacht van de ander een verandering, of een heldhaftig toegeven van de fouten. Dat maakt dat je zelf geen invloed meer hebt op de uitkomst, je legt het volledig bij de ander neer. Je vraagt dus best wel veel van je gesprekspartner!

Laat het oordeel los

Hoe kun je dan wel helpen? De eerste stap is om te kijken of je zonder oordeel naar het geheel kunt kijken. Of je weer terug kunt gaan naar alleen observeren, zonder in te vullen wat hetgeen wat je ziet, betekent. Want je weet het niet. Je weet niet waarom iemand doet wat hij doet.

En dat kan best lastig zijn. Want zonder oordeel, gebeurt er toch niks? Niets is minder waar. Oordeelloosheid is géén passieve status.

Om geen oordeel te hebben, is het nodig liefde (ja echt, liefde!) te voelen voor de ander. Om de deur open te houden. Ook als diegene dingen doet of zegt die jij als verkeerd, lelijk of onaardig ziet.

Want uiteindelijk zijn we allemaal mensen. Mensen die fouten maken. Mensen die niet alwetend zijn. Mensen die kwetsbaarheden met zich mee dragen, die ze niet graag laten zien.

Jezelf groot houden – net als een paard

Het is niet voor niets dat een paard weinig tot geen geluid maakt als hij pijn heeft. Een paard is een prooidier. Als hij zijn pijn zou laten zien, maakt dat een target van hem voor jachtdieren. Want jagers zullen altijd de makkelijkste prooi kiezen: de zwakste schakel uit de kudde. Je pijn en kwetsbaarheden laten zien kan dus heel gevaarlijk zijn! Het is dus slimmer om je groot te houden.

Ook mensen laten hun pijn niet graag zien. Bijvoorbeeld de pijn dat ze een fout hebben gemaakt. Hoe moeilijk is het om je fouten toe te geven? Dat gaat zeker niet vanzelf! Dat komt omdat je je emotioneel gezien veilig moet voelen, om je kwetsbaar op te kunnen stellen. En emotionele veiligheid is een groot goed, ook al zijn we ons daar niet altijd van bewust. In emotionele veiligheid  kun je leren, experimenteren en veranderen… groeien dus!

Oordeelloosheid biedt emotionele veiligheid

Terug naar de amazone in het bos. Omdat het oordeel al klaar lag (al was het enkel in energie), ontstond er een emotioneel onveilige situatie voor haar. Geen goed idee dus om zich kwetsbaar op te stellen, dat zou zomaar een aanval kunnen betekenen. Ze koos er dan ook voor om zich te verdedigen en weg te gaan. Best een logische beslissing als je het zo bekijkt.

Oordeelloosheid helpt om de ander wél die veilige omgeving te bieden. In een ‘oordeelloze zone’ kun je liefdevol confronteren. Vragen wat er mis is. Ruimte geven aan wat er écht dwars zit. Allemaal vanuit liefde. Om er voor de ander te willen zijn.

Wat als je die liefde niet voelt?

Misschien denk je nu: ja de groeten met je oordeelloosheid, ze doet echt heel naar! Bedenk je dan dit: als mensen zoals de amazone ‘lelijk’ doen, is dat een signaal dat ze het moeilijk hebben. Dat ze zich bijvoorbeeld onzeker of onveilig voelen. En dat ze eigenlijk hulp, vertrouwen of zorg nodig hebben. Dan hebben ze juist die oordeelloosheid nodig, om te kunnen delen wat er aan de hand is.

Misschien herken je het ook wel bij je paard. Als je paard ‘lelijk’ doet, is dat ook niet meer dan communicatie naar jou: ik heb het moeilijk! Als je je daar van bewust bent, ga je dan het gevecht aan, of vraag je dan: wat is er mis, hoe kan ik je helpen? Waarschijnlijk dat laatste. Dan voel je begrip, dan voel je die liefde.

En voor jou geldt hetzelfde. Voel je toch irritatie opborrelen, wil je het gevecht aangaan, of ben je simpelweg boos: het is een roep om hulp, alleen dan van jezelf. Een roep om zekerheid, vertrouwen of liefde. Zorg dan voor jezelf! Dat kan zijn door afstand te nemen, door terug te gaan naar je lichaam of door je ademhaling te volgen. En het belangrijkste: wees lief voor jezelf! Geef jezelf wat je nodig hebt. Wees niet te streng of hard voor jezelf. Je bent ok zoals je bent, net als je paard helemaal ok is zoals hij is.

Oefen het!

En het is iets dat je kunt oefenen! In iedere situatie, met of zonder paard, kun je jezelf afvragen: wat gebeurt hier nu echt? Wat doet het met mij, wat roept het bij mij op? Wie heeft het nu moeilijk? Hoe kan ik helpen?

Misschien heb je nu wel een situatie in je hoofd, waarbij je deze vragen kunt stellen. Deel het dan in een reactie. Ik ben benieuwd hoe jij deze manier van ernaar kijken kunt toepassen bij jezelf en je paard!

Op zoek naar een oordeelloze ruiterzone?

Ben jij op zoek naar een oordeelloze zone? Een warme groep van ruiters waarin het veilig is om je kwetsbaarheden, fouten en moeilijkheden met je paard te delen? En wil je dat gebruiken om juist verder te komen? Om te groeien naar meer harmonie, focus en flow met je paard?

Dan is de Two Happy Athletes Academy misschien wel wat je zoekt. Wil je weten of het wat voor je is? Vraag dan een GRATIS Happy Athletes Scan aan! Dan vertel ik je er alles over én krijg je gelijk inzichten mee die je direct toe kunt passen om samen met je paard een sterk en blij team te worden! Klik op de knop hieronder en wie weet spreek ik je dan binnenkort 🙂

4 Reacties

  1. Melissa

    Heel mooi en inspirerend stuk, goed en duidelijk geschreven. Het doet me denken aan het boek Liefdesbang, met liefde voor jezelf en de ander zou de wereld al zoveel mooier kunnen zijn. Momenteel heb ik een conflict met een goede vriendin, allebei geraakt op onze pijnpunten en oordelen over elkaar. Dit inspireert me toch weer om contact met haar op te nemen en (proberen ;)) zonder oordeel te kijken waarom zij zich zo voelt en hoe het tussen ons tot een conflict is ontstaan. Bedankt alvast hiervoor, hele goede blogs en fijn om te lezen.

    Antwoord
    • Miriam

      Dankjewel Melissa! Fijn dat het je heeft geïnspireerd. En wie weet waar het toe leidt 🙂

      Antwoord
  2. Daphne

    Hey Miriam, dankjewel voor dit blog, het geeft me weer een aantal antwoorden op waarom ik voel wat ik voel. Dankjewel dat je me al bijna een jaar steeds aan het denken zet ^

    Antwoord

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Pin It on Pinterest

Share This