Tijd maken voor je paard - En voor jezelf

Beweging als beloning

7 apr 20190 Reacties

Vorige week had ik een superleuke pony en zijn jonge amazone in de les. Ze zijn een aantal maanden terug begonnen met lessen, met één hele grote wens: een pony die met plezier samen met je wilt trainen!

De pony was ongemotiveerd en sloom. Typetje ‘niet vooruit te branden’. En ook niet van plan om wél voorwaarts te gaan als je er om vroeg. Ik denk dat we wel kunnen zeggen dat hij behoorlijk chagrijnig was. Trainen. In die bak. Moet dat echt?

En dat doet ook wat met je als ruiter. Want als jouw paard het niet leuk vindt, dan is het voor jou ook een stuk minder leuk. Alsof je een spelletje doet met iemand die helemaal niet met jou wil spelen. Ook deze amazone gaf aan daar last van te hebben: het laatste wat ze wilde, is dat ze hem dingen moest laten doen die hij helemaal niet wilde. Het voelde steeds meer als moeten, als trekken en duwen, maar niet vooruit (vrij letterlijk in dit geval) komen. Maar hoe ga je dan verder?

Inmiddels is hij voorwaarts, vrolijk met zijn oortjes gespitst naar voren en zelfs een tikkeltje ondeugend 🙂 Hij laat steeds meer initiatief zien. We love it! In dit blog neem ik je mee in hoe we dat aangepakt hebben.

Welk ingredient mist?

Om een groot probleem kleiner te maken, kijken we naar de afzonderlijke ingrediënten die je nodig hebt om het resultaat te krijgen dat je wilt. Vervolgens maken we een plan: welk ingrediënt is het belangrijkst? Wat kan écht niet missen? Dat wordt je hoogste prioriteit.

Dat was in dit geval meteen duidelijk: het gas ontbrak! De reactie op de hulp voor voorwaarts was bijna niet aanwezig. Dat is iets wat ik vaker zie bij minder actieve paarden: ze reageren minder goed op de hulp voor voorwaarts, en laten daarbij een gebrek aan energie zien. En dat is lastig, want als je paard niet voorwaarts wilt gaan, komen alle onderdelen van het Skala der Ausbildung in het geding. Dan is er geen ontspanning (want de hulp creëert weerstand en dus spanning), dan is er geen voorwaarts-neerwaartse tendens voor de aanleuning, is van impuls geen sprake, en kun je ook niet rechtrichten of verzamelen. Zelfs de takt kan verstoord worden door te weinig voorwaartse beweging: er moet energie zijn om de takt te behouden!

De laag eronder…

Tot zover nog niet echt nieuws natuurlijk. Het wordt pas echt interessant, als je je afvraagt waarom je paard niet goed reageert op je hulp. En toen kwam er iets anders aan het licht. Iets wat niet zoveel met het fysieke trainen te maken heeft, maar veel meer met het mentale en emotionele.

De amazone was er namelijk van overtuigd geraakt dat haar pony het niet leuk vond. Dat hij niet wilde bewegen. En dan wordt iedere vraag die je stelt om te bewegen, er één waarbij je onderhuids een bezwaar voelt. Dat je iets moet vragen wat hij eigenlijk niet wil doen. En dat jij je daar ook wel schuldig over voelt.

En dat kan allemaal heel onbewust en subtiel spelen, maar heeft een groot effect op de communicatie met je paard! Paarden zijn van nature super gevoelig (ja, ook de slome en trage paarden). Ze hebben vaak al veel eerder dan jou door dat er iets speelt bij je. De energie van het schuldgevoel en van jouw bezwaren, die voelen ze in de manier waarop jij je hulpen geeft. Je zou zelfs kunnen zeggen dat het niet voorwaarts zijn, aangeleerd gedrag is. Je hebt namelijk middels je energie van jouw gevoel verteld dat bewegen een slecht plan is.

Die gevoelens kun je niet verbergen! Die wil je ook niet verbergen, want dat zou betekenen dat je je eigen gevoelens zou moeten onderdrukken. En het onderdrukken van gevoelens betekent dat ze steeds sterker worden, totdat jij ze erkent hebt. Totdat je ze gezien hebt.

Betekent dat dat je je gevoel altijd voor waar aan moet nemen? Nee, zeker niet! Het vraagt alleen om aandacht. En dat is wat je kan doen: het aandacht geven. Er naar kijken, en er bij stil staan.

Is dat wel zo?

Een hele waardevolle vraag die ik vaak stel als ruitercoach is: IS DAT WEL ZO?

Is het wel zo dat je paard een sloom paard is?

Is het wel zo dat je paard bewegen niet leuk vindt?

Is het wel zo dat je paard niet met jou wil trainen?

Of…

Vindt hij het op dit moment niet leuk?

Is er misschien iets anders wat hij er niet leuk aan vindt?

Nu hebben we het voordeel, dat deze pony in een Paddock Paradise staat, en we daardoor het natuurlijk gedrag goed kunnen observeren. Wat bleek: de pony scheurde regelmatig rond op de track. Wat vertelt ons dat? Misschien wel dat de overtuiging dat haar pony niet houdt van bewegen, niet waar is? Dat haalt ook gelijk het gevoel van schuld weg… haar pony wilde wél bewegen, alleen hebben we nog niet ontdekt hoe ze ook sámen kunnen bewegen met plezier.

Juist door er bij stil te staan, kun je je overtuigingen en gevoelens over bepaalde dingen veranderen.

Paarden zijn gemaakt om te bewegen

Die Paddock Paradise is er niet alleen omdat wij dat zo leuk vinden. Die is er om paarden de vrijheid te geven om hun natuurlijk gedrag te kunnen uitvoeren.

Vandaar ook een zogenaamde ’track’ waar ze hun kilometers op maken. Paarden zijn gemaakt om te bewegen! Beweging heeft enorm veel voordelen, zoals een betere doorbloeding, sterkere hoeven omdat het hoefmechanisme meer wordt aangesproken, een betere spijsvertering en natuurlijk wordt je paard fitter en sterker van meer beweging.

Paarden bewegen echter niet alleen omdat het moet, om voer, water en beschutting op te zoeken, maar óók omdat paarden hierover intrinsiek gemotiveerd zijn: ze houden van beweging.

Wat is intrinsieke motivatie?

Intrinsieke motivatie betekent dat de motivatie om iets te doen, vanuit jezelf komt. Je doet het omdat het gedrag zelf je iets oplevert, niet omdat het resultaat van het gedrag je iets oplevert.

Het is net als hardlopen: het kan best verslavend werken. Als je begint met hardlopen, is dat misschien nog omdat je fitter wilt worden, of een prestatie neer wilt zetten zoals een marathon. Dat is een extrinsieke motivatie: het resultaat is waarom je het doet. Maar hoe langer en vaker je hardloopt, hoe meer je gaat hardlopen omdat het hardlopen zelf je een lekker gevoel geeft. De extrinsieke motivatie is dan veranderd in een intrinsieke motivatie.

Alleen… ook ‘niks doen’ kan verslavend werken! Zodra je paard in de mindset van ‘niks doen’ zit, is om weer opnieuw te bewegen best wat overtuiging nodig. Zeker als je, zoals ik hierboven al schreef, het niet-voorwaarts reageren op een hulp onbewust hebt aangeleerd.

Dan lijkt het inderdaad alsof je paard het niet leuk vindt. Hij zal het ook steeds minder leuk gaan vinden: minder beweging betekent ook minder fit, minder sterk, en dus minder makkelijk om te doen. Paarden zoeken de weg van de minste weerstand. Op deze manier wordt bewegen juist de weg van de meeste weerstand!

Externe motivatie aanspreken: het doel voor ogen houden

Ook jijzelf zult in deze fase meer je externe motivatie aan moeten spreken om je paard in beweging te krijgen. Dat doe je door het doel voor ogen te houden: het doel van de training is dat je paard fysiek sterker en gezonder wordt, meer energie krijgt en dat hij je makkelijker kan dragen. Met een sterker lichaam, kan je paard de training ook makkelijker aan… en dát is het moment dat het ook leuker wordt voor je paard.

Denk maar aan jezelf: hoe lekker voelt het als je fysiek sterk bent! Als ik naar mezelf kijk, kijk ik terug op een periode van ziek zijn en me zwak en misselijk voelen. Niet leuk! Nu ik me weer een stuk beter voel, wordt het tijd om opnieuw te beginnen met bewegen.

Eerlijk is eerlijk: dat is niet zo makkelijk. Mijn lijf is nu gewend aan ‘niks doen’ en geeft eigenlijk aan daar vooral mee door te willen gaan. Het is dus veel makkelijker om niet te trainen en niet in actie te komen. Dat is de weg van de minste weerstand. Maar ik wéét dat als ik wél ga bewegen, dat ik me dan na verloop van tijd beter voel. Dat het makkelijker wordt. Dat ik soepeler en sterker wordt, en dat ik er dan (net als die hardloper) vanzelf weer lol in krijg.

Hoe zorg je voor een sterkere motivatie?

Samen met de amazone hebben we gezocht naar manieren waarop we die motivatie konden versterken: hoe maken we het leuk? Dat was in dit geval door haar uit te dagen en er een spel van te maken. Als je in 8 stappen van stap naar draf kan, kun je het dan ook in 4? En als je dat kunt, kun je het dan ook in 2? Misschien zelfs in 1?

Dat zorgde voor een positieve mindset: jezelf challengen is een spel waar je bloedfanatiek van wordt. En die energie, die voelt je paard ook! Al gauw begon de pony het spelletje mee te spelen. Bovendien werd de amazone niet alleen tijdens de lessen fanatieker, maar daagde zichzelf ook tussen de lessen door uit, zodat ze iedere les weer kon laten zien wat ze voor elkaar had gekregen.

Zo kan het dus zijn, dat je paard misschien in het begin niet zo gemotiveerd is… maar na een tijdje steeds ‘verslaafder’ raakt aan het spelletje. Zo verslaafd, dat de beweging zelf een beloning is geworden. Na een moeilijke oefening, heeft hij niet meer alleen de behoefte om stil te staan, maar is het óók prima om lekker even door te stappen. Met een tevreden ‘dat deed ik mooi maar even’ uitdrukking op zijn gezicht.

Hoe zit dat bij jullie?

Vindt jouw paard beweging wel of niet leuk? Zou dat een overtuiging kunnen zijn of niet? En hoe kun jij jezelf en je paard uitdagen in jullie training samen? Wat zou jullie motiveren?

Laat het me weten in een reactie hieronder!

Wil jij ook weer met plezier paardrijden?

En wil je dat ook vooral SAMEN met je paard doen? Deze zomer start ik weer een GRATIS Challenge!

De perfecte manier om jezelf en je paard uit te dagen… om dichterbij elkaar te komen, om te ervaren wat écht samen zijn betekent, waardoor het paardrijden steeds leuker wordt!

Ik kan er nog niet teveel over verklappen… maar als jij het sowieso niet wilt missen, meld je dan nu alvast aan! Vul je naam en e-mail in op het formulier hieronder. Zodra ik meer weet over het hoe en wanneer, ben jij de eerste die het hoort!

0 reacties

Een reactie versturen

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Pin It on Pinterest

Share This