Een patroon komt naar de oppervlakte

Terwijl de vragen door mijn hoofd zingen en ik lekker in het zonnetje zit, loopt de amazone op haar paard af. Helemaal achterin de wei staat hij, samen met een ander paard. Ik zie dat ze contact met hem maakt. Hij loopt een paar passen met haar mee, maar sluit zich dan toch weer aan bij zijn vriend. Contact maken – meelopen – weer afhaken. Het patroon herhaalt zich een aantal keer. Haar zinnetje schiet door mijn hoofd. Zou het dan echt niet lukken?

Tijd voor verandering

Maar dan verandert de amazone van tactiek. In plaats van te leiden, besluit ze de paarden mijn kant op te drijven. Als een herdershond loopt ze van links naar rechts. Als één van de paarden zich dreigt om te draaien, is ze er direct bij. Ruim over de helft komt ze, dan wordt het weiland te breed en vluchten de paarden weer terug naar de hoek waar ze vandaan kwamen.

Met een brede glimlach op haar gezicht komt ze weer naar me terug. Woorden zijn eigenlijk niet nodig, de boodschap is al aangekomen. En blijkt zelfs “nooit” maar een relatief begrip te zijn. Werd het toch nog een knalfuif.

Deze tekst is geplaatst met toestemming van de amazone.