
“Dat lukt me nooit” – Coachverhalen
Ze loopt weg, ze waagt het er toch op ondanks haar stevige overtuiging. Zonder halster en touw je paard meenemen, is misschien ook best een uitdaging. Maar wat heeft ze te verliezen? Niks zou je zeggen, maar ze heeft me niet voor niets ingeschakeld… waarvoor zou ik eigenlijk hier zijn? Wat is haar echte vraag?
Een patroon komt naar de oppervlakte
Terwijl de vragen door mijn hoofd zingen en ik lekker in het zonnetje zit, loopt de amazone op haar paard af. Helemaal achterin de wei staat hij, samen met een ander paard. Ik zie dat ze contact met hem maakt. Hij loopt een paar passen met haar mee, maar sluit zich dan toch weer aan bij zijn vriend. Contact maken – meelopen – weer afhaken. Het patroon herhaalt zich een aantal keer. Haar zinnetje schiet door mijn hoofd. Zou het dan echt niet lukken?
Tijd voor verandering
Maar dan verandert de amazone van tactiek. In plaats van te leiden, besluit ze de paarden mijn kant op te drijven. Als een herdershond loopt ze van links naar rechts. Als één van de paarden zich dreigt om te draaien, is ze er direct bij. Ruim over de helft komt ze, dan wordt het weiland te breed en vluchten de paarden weer terug naar de hoek waar ze vandaan kwamen.
Met een brede glimlach op haar gezicht komt ze weer naar me terug. Woorden zijn eigenlijk niet nodig, de boodschap is al aangekomen. En blijkt zelfs “nooit” maar een relatief begrip te zijn. Werd het toch nog een knalfuif.
Deze tekst is geplaatst met toestemming van de amazone.
0 reacties