Een bosrit op Dierendag

Natuurlijk bereid ik me met Elize ook voor. We willen niet alleen fit voor de dag komen, maar ook ontspannen en vol vertrouwen in wat komen gaat. Zo dacht ik dat het wel een goed plan zou zijn om samen met een stalgenootje het bos in te gaan deze week. Om, net als op Equiday, een nieuwe omgeving op te zoeken én natuurlijk om even lekker uit te waaien.

Eigenlijk zouden we een dag later pas gaan, maar ja, dan zou het gaan stormen. En deze dag viel het nog wel iets mee. Heerlijk, op Dierendag lekker een bosrit maken! Vol goede moed stapten we het terrein af. Elize nog een beetje twijfelend, ze is een echt kuddedier en van haar vragen om van de kudde af te bewegen (ook al is er een maatje mee), is heel moeilijk voor haar. Een appuyement of andere ingewikkelde dressuuroefening, daar draait ze haar hoef niet voor om, maar dit… dit is voor haar echt buiten haar comfortzone!

De spanning loopt op

Ik voelde me ontspannen, mijn stalgenootje en haar paard waren ook ontspannen. Fijn! Zo niet voor Elize. Bij haar nam de spanning langzaam toe. Ze probeerde nog zo hard haar spanning kwijt te raken, door af en toe hard te briesen, maar dat mocht niet baten. Ook mijn eigen inspanningen om haar hierbij te helpen, hadden weinig effect.

Op het moment dat ze begon te piepen dacht ik: het is beter om af te stappen, anders kom ik er waarschijnlijk niet meer vanaf, zo erg begon ze te stuiteren. En dus trad Plan B in werking: aan de hand het pad af stappen en daarna rustig weer terug naar stal.

Tja. Het weer was toch wel slecht.

Slechter dan we hadden gedacht. Het waaide al zo hard, dat hielp natuurlijk niet. En de jonge koeien die in galop op ons afkwamen (toen stond ik er gelukkig al naast), waren het moment voor Elize om met 4 benen de lucht in te springen. Zag ik toch ineens haar achterhoeven ter hoogte van mijn heup zweven. Oeps. Passagerend gingen we langzaam naar huis.

Toen de kudde weer in beeld kwam, slaakte ze een enorme zucht en kwam ze weer terug op aarde. Hee ben je daar weer! Gelukkig maar. Ik hoorde mezelf nog uitleggen aan mijn stalgenootje: ze is eigenlijk helemaal niet bang, blijft ook stoer voorop lopen, maar ze wordt zó over enthousiast dat ze er van gaat stuiteren. Ze heeft ook zoveel energie!

Tot ik me vandaag ineens iets besefte…

Ik was zeker ontspannen. Ik bleef ook rustig, kalm en oplossingsgericht in de situatie. Maar… was ik van binnen ook rustig?

Heel eerlijk? Not really. Van binnen was ik helemaal niet rustig. Er moesten ook nog zoveel dingen gebeuren. Leuke, toffe dingen! Dingen waar ik héél enthousiast van wordt, waar mijn hoofd lekker van gaat ratelen, creatief van wordt, waar ik van ga stuiteren. Ik kon ook helemaal niet slapen, kon de rust niet vinden, de energie bleef maar stromen. Ik probeerde me op mijn adem te concentreren, maar dat hielp niet echt. Herken je al iets?

Was het de wind? Waren het de koeien? Was het té moeilijk om van haar kudde af te komen? Of was het mijn eigen innerlijke zelf, die al aan het stuiteren was, die enthousiaste energie, waar Elize lekker op mee kon varen?

“Your energy introduces you before you even speak”

… en bij paarden hoef je er niet eens bij te praten. Een prachtige uitspraak, die hier zo mooi van toepassing is. Zeker, Elize houdt van energie, ze heeft er ook veel van. En ook omgevingsfactoren zoals het weer hebben absoluut hun invloed. Maar mijn eigen energie kan haar energie versterken, tot in het extreme. Of haar juist in balans brengen.

We hebben als ruiter veel en veel meer invloed op ons paard dan we vaak denken. Invloed op manieren waar we misschien niet altijd zélf volledig bewust van zijn, of op manieren waar we zelf volledig controle in hebben. Met jouw energie kun je de richting aangeven: samen in balans, of samen uit balans.